Pada 10 September 2001, saya menawarkan diri untuk berkhidmat dalam Tentera Udara. Saya berusia 18 tahun, seorang pelajar kolej tahun pertama di Bandar Raya New York. Keesokan harinya dunia berubah.

Saya adalah seorang veteran selepas 9/11, ahli generasi veteran yang menyertai atau menyambung semula perkhidmatan dalam tentera sukarela selepas Amerika diserang. Kami adalah satu generasi yang diapit oleh kejatuhan menara pada satu sisi dan pengunduran dari Afghanistan pada sisi yang lain – satu generasi yang bab dalam sejarahnya berakhir tanpa penutup; tiada perarakan pulang, tiada sambutan, tiada bantahan – tiada penyatuan besar antara tentera yang pulang dan masyarakat awamnya. Ia hanya berakhir.

Lebih dua dekad selepas 11 September, legasi generasi veteran selepas 9/11 masih belum selesai. Tidak seperti banyak generasi veteran lain, veteran selepas 9/11 tidak berkongsi satu perang yang sama, disatukan oleh pengalaman biasa. Sebaliknya, ia adalah satu generasi dalam krisis identiti – krisis identiti yang, jika tidak diselesaikan, boleh mengancam tentera sukarela profesional, menyebabkan ketidakteraturan awam-tentera, dan malah menyalakan kekacauan domestik. Sudah pun, arketip veteran selepas 9/11 yang dominan – wira yang berjaga-jaga, tentera yang suka keganasan, malah pahlawan yang cedera – mewujudkan imej veteran sebagai berbeza, boleh dibezakan, berseragam walaupun dalam status awam mereka yang baru – pada akhirnya terasing daripada masyarakat awam.

Tetapi sebenarnya veteran selepas 9/11 tidak terpisah daripada masyarakat, dan perbezaan mereka tidak begitu bercanggah sehingga legasi mereka pasti akan gagal. Ini kerana pada terasnya, veteran selepas 9/11 berkongsi sesuatu yang penting. Mereka terikat oleh kesediaan untuk berkhidmat dan berkorban, panggilan yang diterjemahkan kepada legasi kepimpinan dalam perkhidmatan dalam komuniti awam tempat veteran-veteran ini kembali.

Legasi ini datang daripada keputusan generasi ini untuk dengan rela hati berkorban sebagai sebahagian daripada pasukan sukarela, mengetahui bahawa pilihan mereka berkemungkinan besar akan menghantar mereka ke medan perang. Kami menyertai untuk melakukan ini kerana kami percaya, sebagai sebahagian daripada pasukan sukarela dalam sebuah negara yang tanah airnya diserang, bahawa perkhidmatan kami adalah penting. Ia adalah sesuatu yang lebih besar daripada diri kami sendiri. Ia bukan sahaja panggilan kepada profesion tentera, tetapi juga panggilan kepada profesion tentera untuk mempertahankan cita-cita mengenai demokrasi dan kedudukan Amerika sebagai juara apa yang baik di dunia.

Walaupun “akhir” generasi kami mungkin pengunduran yang memalukan dari Afghanistan, ia tidak semestinya menentukan impak generasi veteran selepas 9/11. Dan ini kerana legasi kami bukan semata-mata apa yang kami lakukan dalam tentera, tetapi bagaimana kami membiarkan pengalaman itu membentuk masyarakat yang kami kembali. Kami datang dari masyarakat kami dan kami kembali kepadanya, pejuang sesuatu yang lebih besar daripada diri kami sendiri, untuk menjadikan masyarakat itu lebih baik kerana – dan bukan walaupun – pengalaman berkhidmat untuk negara kami.

Saya percaya ini kerana saya melihatnya. Walaupun naratif tentang veteran sebagai berbeza, ramai di antara kami sudah duduk di sebelah anda, status veteran kami sering kali tidak kelihatan pada mata. Kami ada dalam mesyuarat PIBG, bilik darjah, bilik gelap, majlis bandar raya komuniti, dan dewan perundangan. Kami memadam kebakaran, memimpin pasukan polis, membina perumahan mampu milik, dan memerangi perdagangan seks. Kami berkhidmat dalam kerajaan – sebagai datuk bandar, wakil tempatan dan persekutuan, pengarah kabinet, dan juga gabenor. Kami membentuk ekonomi tempatan, menjalankan perniagaan, memegang paten, memimpin dana teroka dan permulaan.

Bukan bermakna generasi kami tidak terluka, bahawa dua dekad perkhidmatan tempur tidak mempengaruhi terlalu sedikit proporsi masyarakat Amerika, atau bahawa Amerika yang veteran generasi ini kembali kepadanya tidak lebih rumit, lebih bergolak, mungkin kurang demokratik, daripada yang kami pergi untuk mempertahankan bermula pada 11 September 2001. Mungkin inilah yang begitu rumit tentang legasi selepas 9/11, bahawa ia terikat dengan apa yang kami percaya Amerika boleh jadi. Dan idea Amerika ini – yang kelihatan jelas selepas 9/11 – semakin berduri, menjadikan legasi veteran dalam beberapa hal terlalu menyakitkan untuk dibincangkan.

Kita tidak boleh mengelak perbincangan ini. Kita tidak boleh mewarnakan dua dekad perkhidmatan dengan langkah separuh hati – diskaun veteran, naik pesawat awal, “terima kasih atas perkhidmatan anda” – yang kelihatan tidak mencukupi dan mengingatkan jurang pemisah antara veteran selepas 9/11 dan masyarakat. Tetapi begitu juga, veteran perlu mengubah sebahagian daripada naratif kita sendiri, memberi tumpuan kepada apa yang menjadikan kita serupa, dan bukannya apa yang membezakan kita. Kita tidak boleh berharap untuk membina legasi positif jika perbualan dalaman antara veteran didominasi oleh persaingan tentang perkhidmatan siapa yang cukup – perjuangan untuk siapa veteran selepas 9/11 yang sebenar.

Saya adalah veteran selepas 9/11. Saya bukan veteran selepas 9/11. Saya – seperti mereka yang memberi jauh lebih daripada saya – menawarkan diri kerana saya percaya generasi kami ada panggilan untuk berkhidmat, bahawa kami ditakrifkan oleh satu ketika yang kami tidak kawal tetapi yang kami boleh kawal legasinya untuk masa depan kami. Saya fikir legasi itu tentang perkhidmatan kami di luar negara, sama ada kami menewaskan keganasan atau membawa demokrasi, atau walaupun menjadikan dunia agak lebih selamat. Dan, jujurnya, legasi itu – sama ada kami berjaya melakukan mana-mana daripada itu – tidak jelas. Tetapi apa yang tidak saya sedari ketika saya menyertai adalah legasi yang perkhidmatan saya boleh ada pada tanah air yang saya sertai untuk mempertahankan, bagaimana generasi saya boleh menjadikan bandar, sekolah, atau komuniti kami lebih baik dalam beberapa cara kecil. Di sana kami masih ada peluang dan saya percaya inilah legasi sebenar veteran selepas 9/11.